Mama Hanna

Het moment was aangebroken, de spanning in mijn lichaam nam toe. We stapten op de fiets richting het ziekenhuis voor de 20 weken echo van onze tweede zwangerschap. Op de een of andere manier vond ik het deze keer ontzettend spannend. Tijdens de eerste zwangerschap overkwam alles me. Ik heb nooit een boek gelezen, wist niet wat zwangerschapskwaaltjes waren en had al helemaal geen idee wat de 20 weken echo inhield. Toen we daar aankwamen begon de echoscopist te vertellen dat we geen foto's mochten maken omdat het een medisch onderzoek was. We keken elkaar aan en schrokken ervan, omdat we dachten dat we even 'leuk' naar ons kind gingen kijken. Gelukkig was alles goed en gingen we op een blauwe wolk naar huis. Spanning voor de echo Tijdens de tweede zwangerschap wist ik wat ons te wachten stond. Ik ben iemand die heel veel nadenkt en best sceptisch kan zijn. Ik vind het bijzonder dat er zoveel gezonde kinderen op de wereld zijn, terwijl het gemakkelijk fout kan ga

Als een mokerslag komt de boodschap binnen. Deze had ik absoluut niet zien aankomen. Ik kijk Arjon vragend aan, in zijn gezicht lees ik ook een groot vraagteken. Ik had verwacht dat er een deur dicht zou gaan, niet eentje wagenwijd open! De afgelopen weken heb ik een aantal keren gezegd: "Zolang we maar niet nog meer slecht nieuws krijgen." De achtbaan is nog niet van plan te stoppen. Hoeveel kan een mens aan? Even een terugblik Voor de mensen die mijn vorige blog " Zorgen om je kind: Wanneer je slecht nieuws krijgt. " niet hebben gelezen, zal ik hier even een korte samenvatting geven. Wij zijn er eind juni achtergekomen dat onze oudste zoon van bijna 3,5 ernstige gehoorbeschadiging heeft. Al sinds zijn geboorte heeft hij slaapproblemen en sinds een half jaar loopt hij achter met zijn taalontwikkeling. Elke instantie die we konden bedenken hebben we benaderd, maar niemand kon ons helpen. De gehele 3,5 jaar hebben we met onze ziel onder de arm rondgelopen, aan

Gehoortest bij Pento Mijn mond valt open, mijn keel wil geluid produceren, maar het lukt niet. Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd. Wat nou als het nooit meer goed komt? Wat nou als er geen hulp is voor ons? Wat nou als ik eerder aan de bel had getrokken? Waarom heb ik niet naar mijn gevoel geluisterd? We wisten dat er iets niet goed was. We wisten dat het niet klopte.. En toch heb ik me laten ompraten, me van de wijs laten brengen, me laten overhalen. Wat als? Wat als eerder naar mijn moedergevoel had geluisterd? Hoe het allemaal begon Op 16 maart 2016 is onze oudste zoon Laurens geboren. In de eerste week na zijn geboorte is er een wijkverpleegkundige langs geweest om de gehoortest en hielprik af te nemen. De hielprik was zo gepiept, het bloed stroomde uit zijn kleine hakje. De gehoortest was lastiger: geen enkele test gaf goed resultaat. De wijkverpleegkundige stelde me gerust door te zeggen dat er veel kinderen zijn die deze test niet halen. Er komt geen percentage uit,

Wij zijn op vakantie en nemen mee: onze fietsen en de fietskar. Als je op vakantie gaat met kleine kinderen is het soms best lastig om dagjes uit te plannen, vooral omdat kinderen baat hebben bij structuur. Ook wij struggelen hiermee, mede door onze kleine man van 11 maanden oud. De oudste gaat wel mee in onze flow, de jongste functioneert het beste onder de 4 R's: rust, reinheid, regelmaat en relatie (heel belangrijk maar wordt helaas vaak vergeten). Wij hadden geen idee of het een succes zou worden om met twee kleine kinderen te gaan fietsen. We namen de proef op de som. In deze blog lees je alles over fietsen met kleine kinderen: doen of is het absoluut af te raden? De route bepalen: hoe ver ga je fietsen? Allereerst is het belangrijk om te bepalen hoe ver je wilt gaan fietsen. Wij hadden echt geen idee, we fietsen altijd maar kleine afstanden. Wel wist ik dat mijn ouders een keer 30 km hadden gefietst met de oudste. Hij vond het toen zo leuk dat hij zelfs achterop de fiets

Er wordt zoveel over geschreven en vooral heel veel van gevonden. Er zijn ontzettend veel boeken over geschreven, de ene theorie nog mooier dan de andere. En laten we eerlijk zijn: als je met je handen in het haar zit, wil je alles lezen, alles proberen en vooral alles geloven. In deze blog vertel ik hoe het ons maar vooral onze peuter is gelukt om zindelijk te worden. De droge luier In het voorjaar van 2018 werd Laurens 2 jaar oud. De wereld om mij heen begon af en toe te vragen of hij al interesse had in het potje of het toilet. Ik was altijd verbaasd als ik die vraag kreeg, hij was immers nog maar net 2 jaar oud. Toch hoorde ik van verschillende mensen dat de kinderen vroeger al vaak rond de1,5 a 2 jaar zindelijk waren. In tegenstelling tot tegenwoordig, waar de gemiddelde leeftijd rond de 2,5 a 3 jaar ligt. Mijn interesse werd gewekt en ik was benieuwd hoe dit kwam. Al snel kwam ik erachter dat de luiers van tegenwoordig zo goed zijn, dat de kinderen niet meer voelen dat ze na

Elk jaar staat een periode van het jaar in het teken van datgene waar we allemaal zo enorm naar kunnen uitkijken: de vakantie. Of je nou gaat skiën of lekker dichtbij huis blijft, het is altijd een hele onderneming om een vakantie inclusief kids te organiseren. Van het oriënteren naar een vakantiebestemming tot het inpakken van de spullen, geen enkele vakantie organiseert zich vanzelf. In deze blog lees je alles over de ins en outs van onze vakantie met twee kleine kinderen. De vakantiebestemming In de zomer van 2018 zijn wij niet op vakantie geweest omdat onze jongste zoon Aaron is geboren. Ik mag absoluut niet klagen, de zomer was qua weer perfect. Toch heb ik het wel gemist om even een tijdje in een andere omgeving te vertoeven. Ik riep dan al snel dat ik in de zomer van 2019 sowieso op vakantie wilde met het hele gezin. Toen mijn man vroeg wat ik dan precies wilde, gaf ik al snel aan dat ik wilde kamperen, net als vroeger. Ik zag het al helemaal voor me, onze tent op een klein

Hij huilde alweer. Ik zit met mijn knieën opgetrokken op bed op de slaapkamer. Hij ligt in de kinderwagen in de woonkamer. Ik weet me absoluut geen raad. Ik heb hem gevoed, verschoond, aandacht gegeven, na het ellendige spugen weer verschoond, zijn speen gegeven, en hij huilt nog steeds. Ik wens terug naar het moment dat we besloten om voor een kindje te gaan. Ik wens terug naar de onbezorgde tijd waarin ik elk vrij moment van de dag kon bepalen wat ik wilde doen. Waarom wilde ik eigenlijk zo graag een kindje? Wat een egoïstische gedachte van mezelf! Ik kan er niks aan doen, maar mijn gedachten dwalen dieper af. Wat nou als hij er niet meer zou zijn? Ik word boos op mezelf dat ik dit überhaupt denk. Er zijn zoveel vrouwen op de wereld die niet zwanger kunnen raken, vurig wensen op een wonder. En ik? Ik wou dat mijn kindje er niet meer was. En ineens lijkt de scene uit ‘De Gelukkige Huisvrouw’ helemaal niet vreemd. Ik wil hem ook wel verstoppen, ergens in een doos. Even geen gehuil me

Onze oudste zoon is 3 jaar oud en zit vol energie. Het is soms lastig om hem overdag moe te krijgen, al helemaal met wisselvallige weer. Ook vinden we het soms lastig om activiteiten te verzinnen waar hij blij van wordt en wij als ouders ook. Daarnaast vinden we het ook belangrijk om onze kinderen soms alleen tijd te geven met een van ons, zodat ze niet altijd de aandacht moeten verdelen. Maar welk dagje uit is er nou leuk voor een peuter van 3 jaar, buiten de normale uitjes om (dierentuin, kinderboerderij, (indoor)speeltuin etc.)? De afgelopen tijd hebben wij korting gespaard bij de Jumbo voor dagjes uit. Nadat we aardig wat korting bij elkaar hadden gespaard, hebben we gekeken uit welke dagjes uit we konden kiezen. Zo kwamen we op de Julianatoren in Apeldoorn, een kinderpretpark speciaal voor de kleintjes. Wij zochten voor je uit of dit park de moeite waard is voor een peuter van 3 jaar oud. De dinosaurus gaat mij opeten! Zoals ik al eerder zei hadden we korting gespaard bij de

Als ik mijn eerste zwangerschap moet omschrijven, dan kan ik weinig positiefs zeggen. Ja, ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ik überhaupt zwanger ben geworden en dat ik een gezond kind heb gekregen, maar de zwangerschap zelf vond ik vreselijk. Van de onzekerheid of ik ooit zwanger zou worden tot aan de bevalling, in deze blog lees je alles over mijn eerste zwangerschap. Hoe het allemaal begon In november 2013 leerden Arjon en ik elkaar kennen. Beide waren we niet op zoek naar een relatie, maar toch schoot Cupido raak. Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Al snel stond mijn tandenborstel in de badkamer, gevolgd door de rest van mijn toiletspullen, slaapkleding, werkkleding en uiteindelijk mijn halve inboedel. Na drie maanden kreeg ik vage zwangerschapssymptomen. Ochtendmisselijkheid, pijnlijke borsten en buikpijn waren regelmatig aanwezig. Ik kreeg een lichtelijke paniekaanval bij de gedachten dat ik wellicht zwanger zou zijn. Ook Arjon wist even niet wat hij met deze ge