Hoe het allemaal begon
In november 2013 leerden Arjon en ik elkaar kennen. Beide waren we niet op zoek naar een relatie, maar toch schoot Cupido raak. Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Al snel stond mijn tandenborstel in de badkamer, gevolgd door de rest van mijn toiletspullen, slaapkleding, werkkleding en uiteindelijk mijn halve inboedel. Na drie maanden kreeg ik vage zwangerschapssymptomen. Ochtendmisselijkheid, pijnlijke borsten en buikpijn waren regelmatig aanwezig. Ik kreeg een lichtelijke paniekaanval bij de gedachten dat ik wellicht zwanger zou zijn. Ook Arjon wist even niet wat hij met deze gedachten aan moest. Na een lang gesprek besloten we (als het zo zou zijn) er volledig voor te gaan, zo zeker waren we van elkaar. Arjon was inmiddels 34 jaar en wilde graag vader worden. Hij hoopte dat hij ooit een zoon zou krijgen waar hij avonden lang mee kon voetballen op het veldje achter ons huis. Al snel werd er een zwangerschapstest gehaald om vervolgens de volgende ochtend de test uit te voeren. Daar zat ik dan 's ochtends, op het toilet, met die test in mijn handen. Na een aantal minuten stond er 'niet zwanger' op het scherm. Hoewel ik er rekening mee had gehouden dat de kans groot was dat ik niet zwanger zou zijn (ik was immers aan de pil), dit had ik niet helemaal verwacht (ik vergat de pil namelijk met regelmaat). Arjon reageerde opgelucht. "Ik was er eigenlijk nog niet aan toe, we zijn nog maar zo kort samen." Deze opmerking was een klap in mijn gezicht. Ik was enorm teleurgesteld dat ik niet zwanger was. De gedachten dat ik misschien wel moeder zou worden van een klein wezentje, gingen achter slot en grendel. Ik werd weer met beide benen op de grond gezet.Een onzekere periode
Toch kon ik de gedachten om zwanger te raken niet loslaten. Voorzichtig probeerde ik het gesprek met Arjon weer op gang te brengen. We waren super gek op elkaar, wisten zeker dat we oud wilden worden met elkaar en hadden onze leventjes zo op de rit dat een baby daar wel in paste. Aan de andere kant kenden we elkaar nog maar zo kort, waren we net van al het commentaar uit onze omgeving af (jullie gaan te snel) en hadden we elkaars ouders nog maar een keer ontmoet. Na wikken en wegen kozen we voor onszelf en besloten we er voor te gaan. Het is niet zo vanzelfsprekend dat je snel zwanger raakt, of überhaupt zwanger kan worden. Mijn moeder had wel eens verteld dat er onvruchtbaarheid in de familie zit. Daarnaast had ik mijn hele leven al last van onregelmatige menstruaties en was ik al meer dan 10 jaar aan de pil. Ik stopte met de pil en ging er vanuit dat het wel even kon duren voordat ik zwanger zou worden. Het was een onzekere periode waar ik veel heb getwijfeld of ik wel kinderen kon krijgen. Uiteindelijk werd het zo'n obsessie, dat ik elke dag bezig was met de vraag of ik ooit wel mama zou worden. In juni 2015 hebben Arjon en ik een gesprek gehad en besloten dat we het voor nu op een laag pitje zouden zetten. We hadden plannen om halverweg juli op vakantie te gaan naar Kroätie. We zagen ons al heerlijk zitten voor de tent met een wijntje en een biertje, genietend van de ondergaande zon. Arjon probeerde me te overtuigen dat we het nu even moesten laten rusten om zwanger te worden. "Laten we lekker op vakantie gaan en na de vakantie kijken we wel verder. Mocht het dan nog niet lukken, dan kunnen we altijd nog naar de huisarts gaan." Ik overtuigde mijzelf ervan dat dit de juiste keuze was. Eerst maar eens focussen op onze eerste vakantie samen.Twee blauwe streepjes
Het was begin juli, we waren volop bezig met de voorbereidingen van onze vakantie, toen ik me ineens niet goed voelde. Ik werd 's ochtends wakker om naar het toilet te gaan, toen ik vol tegen de muur aanliep. Mijn coördinatie was volledig weg. Ik had het gevoel alsof ik teveel had gedronken, ik voelde me zo vreemd. Mijn man keek mij aan en fronste zijn werkbrauwen. Ik ben die dag gewoon naar het werk gegaan, maar voelde me totaal niet fit. Een aantal keren viel ik bijna flauw en ik stond te draaien op mijn benen. Uiteindelijk heb ik me ziekgemeld en ben ik naar huis gegaan. Ik was eigenlijk nooit ziek en het vreemde was dat ik deze klachten nog nooit had gehad. Flauwvallen deed ik nooit en mijn coördinatie was ik (buiten een dronken bui om) nog nooit kwijt geweest. Toen ik thuis de voordeur open deed stond mijn man me al op te wachten. "Ik heb wat voor je, en je mag het direct gaan toepassen." Ik keek naar de zwangerschapstest die hij voor mijn neus hield en begon te lachen. "Denk jij dat ik zwanger ben? Dat geloof je toch zelf niet?" Stoer liep ik naar het toilet en plaste netjes over de test heen. Na een aantal minuten keek ik op het schermpje, mijn hart sloeg even over. Mijn man had gelijk. Er stonden twee blauwe streepjes in beeld. Ik was zwanger.De zee, mijn beste vriend
Het duurde uiteindelijk 1,5 jaar voordat ik zwanger was. Deze onzekere periode kwam ineens tot stilstand. De gedachten dat ik zwanger was, vonden we beide heel onwerkelijk. We gingen vol goede moed op vakantie naar het zonnige Kroatië. Ik ben absoluut geen type die me gaat voorbereiden op wat ik allemaal wel en niet mag tijdens de zwangerschap, maar dit keer had ik me wel even ingelezen. Je weet het maar nooit, zwanger in het buitenland. Het vermijden van alcohol, rauw vlees/vis en de zon had ik in mijn hoofd geprent. Uiteindelijk kreeg ik een paar dagen na de start van onze vakantie last van de eerste zwangerschapskwaaltjes. Elke ochtend stapte ik misselijk uit de tent. De emmer die we er voor nood hadden staan als we moesten plassen (toilet was een stukje lopen), werd ook mijn overgeefemmer. Etensgeuren vond ik vreselijk, evenals het eten zelf. De warmte die ik normaal heerlijk vond (het was de hele vakantie rond de 30-35 graden) zorgden er nu voor dat ik me voelde als een vaatdoek. En hoe gezellig ook: elke avond dook ik nog eerder het bed in dan de meeste campingkinderen. Het liefste bleef ik de hele dag op mijn luchtbedje liggen, wachtend tot de vakantie voorbij was. Mijn man daarentegen wilde van alles ondernemen. Dagenlang zat hij met een ziek vogeltje in de auto, onderweg naar allerlei activiteiten. Gelukkig hadden we snel de oplossing tegen de misselijkheid: het koude zeewater. Zodra ik de zee inplonste, voelde ik me een stuk beter.Dikke aanstellerij
Na 12 weken zwangerschap waren de zwangerschapskwaaltjes over. Ik voelde me als herboren en ondanks dat ik wist dat ik zwanger was, draafde ik doodleuk door zoals ik altijd deed. Op mijn werk was ik als een bezetene aan het slepen, tillen en sjouwen. Ik wilde iedereen bewijzen dat zwangerschap geen ziekte is en dat je prima kan werken. Dit ging goed tot ik 20 weken zwanger was. Ik werd 's nachts wakker met zoveel pijn in mijn onderrug, ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik kroop jankend van de pijn over de grond, mijn man wist niet wat hij moest doen. Na een bezoekje aan de huisarts was het oordeel duidelijk: bekkeninstabiliteit. Van te voren was ik degene die het hardste schreeuwde dat bekkeninstabiliteit aanstellerij was, tot die nacht. De weken erna kon ik dagelijks de klok wel wegkijken. Na een paar weken besloot ik om voor 25% de ziektewet in te gaan en halve dagen te gaan werken. Ik wilde graag doorwerken, maar dit lukte absoluut niet in deze functie met dit aantal uren. De combinatie van minder werken, alleen maar halve dagen werken en oefeningen van de fysio zorgden ervoor dat ik door kon werken. Ik had besloten om 3 weken voor mijn verlof vakantie op te nemen, zodat ik eerder thuis kon zitten. Tot het een dag voor mijn laatste werkdag helemaal mis ging: mijn lichaam was klaar met de zwangerschap.Benen bij elkaar en hopen op een wonder
Ik stond onder de douche toen ik een soort bloedprop verloor. Zoals ik al eerder zei, ben ik geen type die zich voorbereid op dingen (ik heb bijvoorbeeld nooit een pufcursus gevolgd). Ik laat het graag op me af komen. Deze bloedprop kende ik niet, maar ik wilde wel uitzoeken wat het was. Na dat telefoontje stond ons leven volledig op z'n kop. Ik moest acuut naar de verloskundige komen, moest een tas klaarzetten met alle spullen omdat de kans aanwezig was dat ik direct door moest naar het Kinderziekenhuis in Utrecht. Het verliezen van die slijmprop kon namelijk betekenen dat de bevalling was begonnen. Ik raakte in paniek, begon te huilen en was bang dat ik ons kindje zou gaan verliezen.De verloskundige voelde dat het week was en zei dat de baarmoedermond wat open stond. Ze vertrouwde het niet en stuurde me door naar het ziekenhuis in Deventer. Na uren observatie stuurden ze me naar huis met een boodschap: de komende 10 weken moet jij plat. Ik was natuurlijk super blij dat ik naar huis mocht, maar de gedachten dat ik 10 weken plat moest? De muren kwamen al op me af bij die gedachten. Toch maakte ik een duidelijke afspraak met mijzelf. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen gezondheid en die van je kindje. Het enige wat ik kon doen was mijn benen bij elkaar houden en hopen op een wonder.
Reacties
Een reactie posten