Hoe de 20 weken echo ervoor zorgde dat wij in een rollercoaster terecht kwamen

Het moment was aangebroken, de spanning in mijn lichaam nam toe. We stapten op de fiets richting het ziekenhuis voor de 20 weken echo van onze tweede zwangerschap. Op de een of andere manier vond ik het deze keer ontzettend spannend.
Tijdens de eerste zwangerschap overkwam alles me. Ik heb nooit een boek gelezen, wist niet wat zwangerschapskwaaltjes waren en had al helemaal geen idee wat de 20 weken echo inhield. Toen we daar aankwamen begon de echoscopist te vertellen dat we geen foto's mochten maken omdat het een medisch onderzoek was. We keken elkaar aan en schrokken ervan, omdat we dachten dat we even 'leuk' naar ons kind gingen kijken. Gelukkig was alles goed en gingen we op een blauwe wolk naar huis.

Spanning voor de echo

Tijdens de tweede zwangerschap wist ik wat ons te wachten stond. Ik ben iemand die heel veel nadenkt en best sceptisch kan zijn. Ik vind het bijzonder dat er zoveel gezonde kinderen op de wereld zijn, terwijl het gemakkelijk fout kan gaan. Hoe kan het er uit een eitje en zaadje een minimensje ontstaat, waar ook nog alles op en aan zit? Met een knoop in mijn buik stapten we het ziekenhuis binnen en namen we plaats in de wachtkamer. We waren direct doorverwezen naar het ziekenhuis omdat onze oudste zoon een hartruisje had. Omdat dit erfelijk kan zijn, werden we bij de tweede zwangerschap direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor de 20 weken echo. Ik kan niet precies beschrijven of die doorverwijzing mij die knoop bezorgde of iets anders, maar al vanaf het begin van de zwangerschap had ik het gevoel dat er iets niet goed was. Arjon probeerde me elke keer gerust te stellen en zei dat mijn gevoel op niks was gebaseerd. Hij probeerde me op te peppen en zei dat de spanning die ik erdoor kreeg niet goed was voor de baby. Hij had natuurlijk gelijk.. maar toch kon ik het niet loslaten.

"Meneer en mevrouw, het ziet er niet goed uit."

We werden geroepen door de echoscopist. Ik mocht op de bank gaan liggen en hij legde uit wat hij ging doen. Terwijl hij vroeg waarom we direct naar het ziekenhuis waren doorverwezen, begon hij al met de echo. Het was een man die veel vertelde over wat hij zag. "Kijk, hier zie ik een handje met vijf vingers, hier zie ik zijn neusje.." En ineens viel hij stil. Ik had direct door dat er wat aan de hand was en keek hem met grote ogen aan. "Wat is er mis? Je stopt ineens met vertellen wat je ziet, er is wat aan de hand." Hij bleef even stil en keek ons toen aan: "Ja, wat ik nu zie is niet goed." Mijn maag kromp in elkaar en ik werd misselijk. "Wat is er niet goed?" Vroeg Arjon op een rustige toon aan hem. Hij zuchtte en wees naar het scherm. "Allereerst zie ik maar twee vaten in de navelstreng in plaats van drie. Hier is op zich niks mis mee, een baby heeft maar twee vaten nodig, mits het de juiste is die mist." Arjon en ik hadden beide een groot vraagteken op ons voorhoofd staan. Wat is dit voor vage informatie? "Kunt u zien of de juiste vaten in de navelstreng zitten?" vroeg ik voorzichtig. Hij knikte, stopte met de echo en keek ons bezorgd aan. "Dat de navelstreng een vat mist, is een ding. Maar vaak staat dit in het teken van veel grotere problemen." Mijn maag draaide om, mijn ogen werden vochtig en mijn handen werden klam. Arjon kneep in mijn hand en vroeg of hij ons kon vertellen wat die problemen dan konden zijn. "Er is een grote kans dat jullie kindje een afwijking heeft. Het meest waarschijnlijke is aan zijn hart of aan zijn nieren."

Heel veel tranen

Zonder wat tegen elkaar te zeggen fietsen we weer naar huis, beide met ons eigen verdriet. Het hartje van onze kleine jongen zag er vooralsnog goed uit maar zijn nieren niet. Hij kon een orgaan vinden die leek op een nier, maar veel groter dan het zou moeten zijn. De andere nier kon hij niet vinden op de plaats waar hij hoorde te zitten. Toen hij verder ging zoeken, vond hij een andere zwarte vlek, wat wellicht een 'zwervende' nier kon zijn, maar hier kon hij niks over zeggen. In plaats van een echo van 20 minuten hebben we er 1,5 uur gezeten, hij deed er alles aan om die tweede nier te vinden. Een uur lang heb ik met enorm veel pijn op die bank gelegen omdat hij steeds harder drukte, hopend op een wonder. Zonder resultaat.. Al met al gingen we met meer onzekerheid naar huis dan toen we naar het ziekenhuis fietsten. Toen we thuis aankwamen barstte ik in tranen uit, bang voor de toekomst van ons kindje.

De start van een onzekere periode

Drie dagen later zaten we in de wachtkamer van het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis in Utrecht. Omdat er zoveel onzekerheid was over de gezondheid van ons kindje, moest er snel gehandeld worden. Als het echt mis bleek te zijn, dan konden we nog kiezen voor een abortus. Deze keuze kun je maken tot +- 22 weken en we zaten inmiddels op 21 weken. Ik kreeg geen hap door mijn keel en had sinds de 20 weken echo niet meer geslapen. De gedachte aan deze keuze maakte me misselijk en zorgden ervoor dat ik continue in paniek raakte. 

We werden geroepen voor een nieuwe echo. De echoscopist legde uit dat ze niet uitging van de echo die eerder die week was gemaakt maar de 20 weken echo helemaal opnieuw ging uitvoeren. Vol spanning hoorden we aan wat we eerder die week ook hadden gehoord: "De navelstreng mist een vat, dit hoeft niet erg te zijn maar het staat in verbinding met diverse afwijkingen..." Bij het woord afwijkingen draaide mijn maag zich

alweer om en hoorde ik niet meer wat er werd gezegd. Het maakte me echt niet uit wat er komen ging, welke afwijking ons kindje zou hebben, als ze ons maar niet gingen adviseren om de zwangerschap af te breken.

Ook hier konden ze maar één nier vinden. Toen we begonnen over een andere zwarte vlek, kon zij deze niet vinden. Wel zag ze bloedvaten lopen waar geen orgaan aan vast zat, wat kon duiden op de missende nier. Maar dit was wel vreemd, want dat zou betekenen dat de nier wel in aanleg was geweest, terwijl ze (gezien de grootte van de andere nier) er vanuit gingen dat het lichaam nooit van plan was geweest om een tweede nier aan te maken. Al met al kregen we veel informatie en gingen we weer naar huis met een verdrietig gevoel. Het positieve van de dag was dat we de zwangerschap niet hoefden af te breken maar voor de rest was alles onzeker. We konden een kindje krijgen die alleen maar één nier had en verder gezond was, maar het kon ook een gehandicapt kindje worden. Daarnaast was er ook kans op vroeggeboorte, omdat een 2-kanalige navelstreng vaak later in de zwangerschap te weinig voeding naar het kind kan brengen. Hierdoor krijgt de baby een groeiachterstand en wordt het kind eerder gehaald. Daar waar we eerst dolgelukkig waren met de komst van ons tweede kindje, leefden we nu in angst.

Een krachtige naam

Een spannende, onzekere periode brak aan. Elke drie weken zaten we in het WKZ voor een nieuwe echo. Elke keer kregen we weer nieuwe informatie wat ons nog angstiger maakte en absoluut niet  geruststelde. Ik zocht mijn afleiding in mijn werk omdat ik anders gek werd. Elke dag sprak ik naar de kleine man met de boodschap dat ik goed voor hem zou zorgen. Dat betekende vooral dat ik goed voor mijzelf moest zorgen. Ik at enorm veel groente en fruit en wandelde elke avond een stuk om mijn gedachten te verzetten. Arjon en ik hadden duidelijk uitgesproken dat wat er ook zou gaan gebeuren, we er volledig voor zouden gaan. Toen we op zoek gingen naar een naam voor onze zoon, wilde ik een naam die 'kracht' zou betekenen, omdat ik sterk geloofde dat ik een heel sterk kind droeg. Al snel kwamen we op de naam Aaron wat 'berg van kracht' betekent. We waren direct verliefd op deze naam. Vanaf dat moment sprak ik tegen hem met zijn naam, om maar genoeg binding te krijgen in de hoop dit iets zou helpen in dit proces. 

Het beste scenario wat we konden krijgen

Uiteindelijk ben ik bevallen op de uitgerekende datum. Net zoals bij de eerste zwangerschap bleef de ontsluiting hangen op 4 cm en moest ik bevallen in het ziekenhuis. Twaalf uur na het breken van mijn vliezen is onze prachtige zoon Aaron geboren. Hoe gespannen ik voor de bevalling ook was voor het traject na de bevalling, zo relaxt was ik toen ik hem in mijn armen sloot. Ik keek naar hem en wist dat het goed was. Hij was vors, zat goed in zijn vel en huilde direct. Toen ik naar hem keek en hij naar mij, voelde ik dat we geluk hadden gehad. En dat bleek ook zo te zijn. In de week na de bevalling kregen we het beste nieuws wat we in deze situatie konden krijgen: voor zover ze nu kunnen zien mist hij alleen een nier, iets waar hij prima mee kan leven. Wel krijgen we jaarlijkse controles en echo's, mag hij bepaalde sporten niet uitoefenen en moeten we waarschijnlijk rekening houden met zijn voeding. Verder zijn we er helaas een aantal maanden geleden achter gekomen dat hij ook ernstige gehoorbeschadiging heeft, iets wat vaak samenhangt met een nierafwijking. Hiervoor lopen we inmiddels in het ziekenhuis om uit te zoeken waar dit vandaan komt. Toch kunnen de zorgen en verdriet niet op tegen dat waar ik nu nog steeds tranen van in mijn ogen krijg: ons kind is in leven en gezond.