Doorgaan naar hoofdcontent

Fietsen met kleine kinderen: doen of niet?

fietsen met kleine kinderen
Wij zijn op vakantie en nemen mee: onze fietsen en de fietskar. Als je op vakantie gaat met kleine kinderen is het soms best lastig om dagjes uit te plannen, vooral omdat kinderen baat hebben bij structuur. Ook wij struggelen hiermee, mede door onze kleine man van 11 maanden oud. De oudste gaat wel mee in onze flow, de jongste functioneert het beste onder de 4 R's: rust, reinheid, regelmaat en relatie (heel belangrijk maar wordt helaas vaak vergeten). Wij hadden geen idee of het een succes zou worden om met twee kleine kinderen te gaan fietsen. We namen de proef op de som. In deze blog lees je alles over fietsen met kleine kinderen: doen of is het absoluut af te raden?

De route bepalen: hoe ver ga je fietsen?

Allereerst is het belangrijk om te bepalen hoe ver je wilt gaan fietsen. Wij hadden echt geen idee, we fietsen altijd maar kleine afstanden. Wel wist ik dat mijn ouders een keer 30 km hadden gefietst met de oudste. Hij vond het toen zo leuk dat hij zelfs achterop de fiets aan het zingen was. Met dit in ons achterhoofd zijn we online gaan zoeken naar een fietsroute van +- 30 km in de buurt, met als voorwaarde dat we onderweg veel door de natuur zouden fietsen. Al snel had ik een route gevonden van 36 km die we vanaf huis konden starten. Super fijn, aangezien we geen trekhaak hebben en we dus niet met de fietsen ergens naartoe kunnen rijden (goed om in je achterhoofd te houden).

Je hele huishouden inpakken (en dan nog dingen vergeten)

Daarnaast is het (net zoals een weekendje weg of een vakantie) altijd een hele volksverhuizing aan spullen die je mee moet nemen. Drinken, eten, zonnebrand, zonnebril, petten voor de kids, gezonde snacks, babytas, fietsnavigatie, fietskar, bandenplaksetje, tekentang... Die laatste is wat mij betreft echt een musthave. Met dit zomerse weer heb je al snel een korte broek of jurkje aan. Als je dan gaat fietsen door de natuur heb je een grote kans dat je thuiskomt met deze vervelende vriendjes. Wij hebben er in een paar dagen tijd al meerdere ontdekt en dus ook verwijdert door middel van de tekentang. Als je alle spullen bij elkaar hebt gezocht is het nog van belang dat je het praktisch inpakt. Wij hebben gelukkig een fietskar waar heel veel spullen in kunnen. Zo hadden we de koeltas (aanrader!) naast onze kleine man staan zodat we er altijd bij konden en hadden we drinken in de fietstassen zitten. Als je onderweg ergens behoefte aan hebt, wil je het direct bij de hand hebben en niet moeten zoeken.

Genoeg tussenstops maken

Voor jezelf is het belangrijk vaak genoeg te stoppen, bijvoorbeeld om te eten of te drinken, maar voor de kleintjes is het helemaal belangrijk om genoeg tussenstops te maken. Onze oudste vindt het helemaal prima in het fietsstoeltje, maar is blij als hij even zijn benen anders kan gebruiken dan in zijn moeders rug te duwen. Daarnaast is het gewoon geweldig om je kinderen alle wonderlijke dingen in de wereld te laten zien. Of het nou een mooie watermolen is (huh? Is dat ook een molen?) of een veld vol wilde bloemen, de kinderen moeten nog zoveel leren. En hoe mooi is het dat jij deze mooie wereld aan hun kan laten zien?

Kijk naar je kinderen

Uiteindelijk is het vooral belangrijk dat je goed kijkt naar je kinderen. Toen wij 33 km onderweg waren, vond onze jongste het niet meer leuk in de fietskar. Normaal slaapt hij 2x per dag, nu heeft hij 1 hazeslaapje gedaan van +- 30 minuten. Hij is zo nieuwsgierig en had natuurlijk veel te kijken onderweg. Na 33 km was hij zo moe, dat hij het echt niet meer leuk vond. De hoogste tijd om er een einde aan de breien en deze mooie fietstocht af te sluiten. De oudste kon zich weer lekker uitleven met zijn benen, de jongste kon lekker naar bed en papa en mama? Die kwamen eventjes rustig bij onder het genot van een lekker drankje.

Doen of niet?

Mijn advies? Zeker wel doen! Ondanks de volksverhuizing is het hartstikke leuk om als gezin te fietsen. Je kunt de kinderen buiten zo ontzettend veel leren. En voor alles is altijd een oplossing. Toen we onderweg wat aan het drinken waren moest onze oudste gestraft worden. Thuis halen we hem altijd uit de situatie waar hij in zit en zetten we hem op de gang. Dit werkt erg goed omdat hij het vervelend vindt dat hij 'er niet meer bij is'. In dit geval hebben we hem op een bankje gezet, 10 meter verderop. Dit werkte net zo goed. Wees niet bang, ga er gewoon op uit. Soms kom je hele mooie pareltjes tegen in de natuur onderweg en de herinneringen neemt niemand je meer af!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wanneer je dubbel slecht nieuws krijgt

Als een mokerslag komt de boodschap binnen. Deze had ik absoluut niet zien aankomen. Ik kijk Arjon vragend aan, in zijn gezicht lees ik ook een groot vraagteken. Ik had verwacht dat er een deur dicht zou gaan, niet eentje wagenwijd open! De afgelopen weken heb ik een aantal keren gezegd: "Zolang we maar niet nog meer slecht nieuws krijgen." De achtbaan is nog niet van plan te stoppen. Hoeveel kan een mens aan? Even een terugblik Voor de mensen die mijn vorige blog " Zorgen om je kind: Wanneer je slecht nieuws krijgt. " niet hebben gelezen, zal ik hier even een korte samenvatting geven. Wij zijn er eind juni achtergekomen dat onze oudste zoon van bijna 3,5 ernstige gehoorbeschadiging heeft. Al sinds zijn geboorte heeft hij slaapproblemen en sinds een half jaar loopt hij achter met zijn taalontwikkeling. Elke instantie die we konden bedenken hebben we benaderd, maar niemand kon ons helpen. De gehele 3,5 jaar hebben we met onze ziel onder de arm rondgelopen, aan

Hoe de 20 weken echo ervoor zorgde dat wij in een rollercoaster terecht kwamen

Het moment was aangebroken, de spanning in mijn lichaam nam toe. We stapten op de fiets richting het ziekenhuis voor de 20 weken echo van onze tweede zwangerschap. Op de een of andere manier vond ik het deze keer ontzettend spannend. Tijdens de eerste zwangerschap overkwam alles me. Ik heb nooit een boek gelezen, wist niet wat zwangerschapskwaaltjes waren en had al helemaal geen idee wat de 20 weken echo inhield. Toen we daar aankwamen begon de echoscopist te vertellen dat we geen foto's mochten maken omdat het een medisch onderzoek was. We keken elkaar aan en schrokken ervan, omdat we dachten dat we even 'leuk' naar ons kind gingen kijken. Gelukkig was alles goed en gingen we op een blauwe wolk naar huis. Spanning voor de echo Tijdens de tweede zwangerschap wist ik wat ons te wachten stond. Ik ben iemand die heel veel nadenkt en best sceptisch kan zijn. Ik vind het bijzonder dat er zoveel gezonde kinderen op de wereld zijn, terwijl het gemakkelijk fout kan ga

Een kijkje in een postnatale depressie

Hij huilde alweer. Ik zit met mijn knieën opgetrokken op bed op de slaapkamer. Hij ligt in de kinderwagen in de woonkamer. Ik weet me absoluut geen raad. Ik heb hem gevoed, verschoond, aandacht gegeven, na het ellendige spugen weer verschoond, zijn speen gegeven, en hij huilt nog steeds. Ik wens terug naar het moment dat we besloten om voor een kindje te gaan. Ik wens terug naar de onbezorgde tijd waarin ik elk vrij moment van de dag kon bepalen wat ik wilde doen. Waarom wilde ik eigenlijk zo graag een kindje? Wat een egoïstische gedachte van mezelf! Ik kan er niks aan doen, maar mijn gedachten dwalen dieper af. Wat nou als hij er niet meer zou zijn? Ik word boos op mezelf dat ik dit überhaupt denk. Er zijn zoveel vrouwen op de wereld die niet zwanger kunnen raken, vurig wensen op een wonder. En ik? Ik wou dat mijn kindje er niet meer was. En ineens lijkt de scene uit ‘De Gelukkige Huisvrouw’ helemaal niet vreemd. Ik wil hem ook wel verstoppen, ergens in een doos. Even geen gehuil me