Hoe mijn peuter zindelijk werd

Er wordt zoveel over geschreven en vooral heel veel van gevonden. Er zijn ontzettend veel boeken over geschreven, de ene theorie nog mooier dan de andere. En laten we eerlijk zijn: als je met je handen in het haar zit, wil je alles lezen, alles proberen en vooral alles geloven. In deze blog vertel ik hoe het ons maar vooral onze peuter is gelukt om zindelijk te worden.

De droge luier

In het voorjaar van 2018 werd Laurens 2 jaar oud. De wereld om mij heen begon af en toe te vragen of hij al interesse had in het potje of het toilet. Ik was altijd verbaasd als ik die vraag kreeg, hij was immers nog maar net 2 jaar oud. Toch hoorde ik van verschillende mensen dat de kinderen vroeger al vaak rond de1,5 a 2 jaar zindelijk waren. In tegenstelling tot tegenwoordig, waar de gemiddelde leeftijd rond de 2,5 a 3 jaar ligt. Mijn interesse werd gewekt en ik was benieuwd hoe dit kwam. Al snel kwam ik erachter dat de luiers van tegenwoordig zo goed zijn, dat de kinderen niet meer voelen dat ze nat zijn. Vroeger was dit anders mede omdat er veel uitwasbare luiers werden gebruikt. Tegenwoordig vinden wij als consument dat onze kinderen niet nat mogen worden. De fabrikant heeft hier zo op ingespeeld, dat de luier van tegenwoordig über droog is. Met alle gevolgen van dien: onze kids voelen geen nattigheid en vinden die zachte luier wel prima.

Op zoek naar de juiste theorie

Ik ben absoluut geen lezer. Althans, niet over theorieën die geschreven worden hoe je bepaalde dingen moet aanpakken. Toch vond ik (na het lezen van heel veel blogs) een klein schattig boekje die mij garandeerde dat als ik de theorie zou volgen (zindelijkheidstraining), mijn kind binnen twee weken zindelijk zou zijn. Dat klonk me als muziek in de oren, ik neem aan ook bij jou. Want laten we eerlijk zijn, het is vreselijk als de hele wereld een mening heeft over je niet zindelijke peuter. Daarnaast is het frustrerend als de energie die je er in stopt ook nog eens niks oplevert. Ik las het boek 'Zindelijk maken is kinderspel' en ben direct fanatiek aan het werk gegaan met deze zindelijkheidstraining. De samenvatting is: zorg ervoor dat je kind het leuk vindt op het potje. Eigenlijk is het een soort beloningssysteem wat je toepast. Mijn peuter vindt lezen fantastisch. Ik gebruikte elk prentenboek als lokaas om hem op het potje te krijgen. Het idee erachter is dat je kind dan spontaan een keer plast en dat dit de trigger is om vaker te gaan plassen op het potje. Wat wel van belang is dat je discipline toont en doorzet.
Ik zat vorig jaar van begin juni tot eind september thuis in verband met zwangerschapsverlof. De zomer begon al vroeg en mijn peuter kon eigenlijk de hele zomer in zijn blote kont lopen. De perfecte omstandigheden om een kind zindelijk te krijgen zou je zeggen. Niks was minder waar.. de theorie van het boek werkte maar 1 dag (ondanks mijn langdurige discipline) en ondanks dat het fantastisch weer was, plaste en poepte mijn kind te pas en te onpas waar hij wilde. Dit was dus absoluut geen succes.

Mama's wil is wet... of toch niet?

Ik merkte al snel dat mijn peuter totaal geen interesse had in plassen en poepen op het potje. Als ik alleen al wees naar het potje kreeg hij al een driftbui. Na wikken en wegen hebben we besloten het te laten voor wat het was. Ik kan wel iets willen, maar als hij er nog niet aan toe is, dan is het absoluut niet af te dwingen. En moeten we het überhaupt willen afdwingen? Mama's wil is geen wet toch? Ik heb het losgelaten en kreeg vertrouwen in het feit dat hij er vanzelf aan toe zou zijn om zindelijk te worden. Een kind moet al zoveel kunnen in zijn korte leventje, waarom niet gewoon afwachten tot hij er zelf aan toe is?

Alles komt op z'n pootjes terecht

Uiteindelijk is Laurens zelf zindelijk geworden (met een beetje hulp van ons). Hij vond zijn piemel reuze interessant en wilde ineens plassen op het potje. Toen zijn we hem gaan belonen (en dus niet andersom). Vervolgens sta je voor de keuze: met of zonder luier de deur uit? Wij hebben hem nooit meer een luier om gedaan. Natuurlijk hebben we genoeg ongelukjes gehad, van in zijn broek plassen tot in zijn broek poepen (geloof me, dat laatste is echt hell). Maar op het moment dat je de ene keer een luier om doet en de andere keer niet, raakt je kind volledig de kluts kwijt en weet hij niet meer wanneer hij wat moet doen. Het is meer gemakszucht vanuit ons dat we geen ongelukjes willen, dan dat het vervelend is voor het kind. En natuurlijk is het niet fijn voor ze dat ze nat worden, maar dit helpt alleen maar in het proces van zindelijk worden. Hoe vervelender de natte broek is, hoe sneller ze richting het potje lopen om een volgende keer te voorkomen. Dus laten we met z'n allen onze (voor)oordelen achterwege laten en ons vooral niet met een ander bemoeien. Over het algemeen worden alle kinderen zindelijk, leren ze allemaal praten en worden ze allemaal groot. Alleen de ene doet dit eerder dan een ander. Fijn he, dat onze kinderen allemaal verschillen van elkaar en daarom allemaal uniek zijn?