In een andere omgeving

Sinds 2 weken wonen wij in een ander huis, in een andere omgeving. In eerste instantie leken de kids zich goed aan te passen. Tot afgelopen weekend...

♡

We gingen terug in de tijd waar Laurens zich alleen maar kon uiten in schoppen, slaan en schreeuwen. Vreselijk.. we hebben een pittige week achter de rug waar we ons weer even helemaal machteloos voelden en niet wisten wat te doen.

♡

Daarom heb ik vanmiddag vrij genomen om even een-op-een tijd te hebben met deze grote lieve, gevoelige jongen. We hebben geknutseld, huizen gebouwd van duplo en lekker gespeeld met zand en water. Hopelijk is hij zo moe dat hij vanavond wel wil slapen..

♡

Herkennen jullie slaapproblemen bij jullie kids? Zo ja: wat doe je dan?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Wanneer je dubbel slecht nieuws krijgt

Als een mokerslag komt de boodschap binnen. Deze had ik absoluut niet zien aankomen. Ik kijk Arjon vragend aan, in zijn gezicht lees ik ook een groot vraagteken. Ik had verwacht dat er een deur dicht zou gaan, niet eentje wagenwijd open! De afgelopen weken heb ik een aantal keren gezegd: "Zolang we maar niet nog meer slecht nieuws krijgen." De achtbaan is nog niet van plan te stoppen. Hoeveel kan een mens aan? Even een terugblik Voor de mensen die mijn vorige blog " Zorgen om je kind: Wanneer je slecht nieuws krijgt. " niet hebben gelezen, zal ik hier even een korte samenvatting geven. Wij zijn er eind juni achtergekomen dat onze oudste zoon van bijna 3,5 ernstige gehoorbeschadiging heeft. Al sinds zijn geboorte heeft hij slaapproblemen en sinds een half jaar loopt hij achter met zijn taalontwikkeling. Elke instantie die we konden bedenken hebben we benaderd, maar niemand kon ons helpen. De gehele 3,5 jaar hebben we met onze ziel onder de arm rondgelopen, aan

Meer lezen

Hoe de 20 weken echo ervoor zorgde dat wij in een rollercoaster terecht kwamen

Het moment was aangebroken, de spanning in mijn lichaam nam toe. We stapten op de fiets richting het ziekenhuis voor de 20 weken echo van onze tweede zwangerschap. Op de een of andere manier vond ik het deze keer ontzettend spannend. Tijdens de eerste zwangerschap overkwam alles me. Ik heb nooit een boek gelezen, wist niet wat zwangerschapskwaaltjes waren en had al helemaal geen idee wat de 20 weken echo inhield. Toen we daar aankwamen begon de echoscopist te vertellen dat we geen foto's mochten maken omdat het een medisch onderzoek was. We keken elkaar aan en schrokken ervan, omdat we dachten dat we even 'leuk' naar ons kind gingen kijken. Gelukkig was alles goed en gingen we op een blauwe wolk naar huis. Spanning voor de echo Tijdens de tweede zwangerschap wist ik wat ons te wachten stond. Ik ben iemand die heel veel nadenkt en best sceptisch kan zijn. Ik vind het bijzonder dat er zoveel gezonde kinderen op de wereld zijn, terwijl het gemakkelijk fout kan ga

Meer lezen

Een kijkje in een postnatale depressie

Hij huilde alweer. Ik zit met mijn knieën opgetrokken op bed op de slaapkamer. Hij ligt in de kinderwagen in de woonkamer. Ik weet me absoluut geen raad. Ik heb hem gevoed, verschoond, aandacht gegeven, na het ellendige spugen weer verschoond, zijn speen gegeven, en hij huilt nog steeds. Ik wens terug naar het moment dat we besloten om voor een kindje te gaan. Ik wens terug naar de onbezorgde tijd waarin ik elk vrij moment van de dag kon bepalen wat ik wilde doen. Waarom wilde ik eigenlijk zo graag een kindje? Wat een egoïstische gedachte van mezelf! Ik kan er niks aan doen, maar mijn gedachten dwalen dieper af. Wat nou als hij er niet meer zou zijn? Ik word boos op mezelf dat ik dit überhaupt denk. Er zijn zoveel vrouwen op de wereld die niet zwanger kunnen raken, vurig wensen op een wonder. En ik? Ik wou dat mijn kindje er niet meer was. En ineens lijkt de scene uit ‘De Gelukkige Huisvrouw’ helemaal niet vreemd. Ik wil hem ook wel verstoppen, ergens in een doos. Even geen gehuil me

Meer lezen

Mama Hanna

Zoeken in deze blog